By Dan Lovallo/ Tim Koller/ Robert Uhlaner/ Daniel Kahneman

نوشته: دان لووالو و تیم کولر و رابرت اولانر و دانیل کانمن
ترجمه: امیرعلی خلج

به‌لحاظ نظری، شرکت‌ها از طریق انجام سرمایه‌گذاری‌های ریسک دار، برای ذینفعانشان ارزش‌آفرینی می‌کنند. اما در عمل، مدیران شرکت‌های بزرگ به‌طور مرتب ایده‌های ریسک‌دار را به‌نفع بهبودهای حاشیه‌ای، صرفه‌جویی در هزینه‌ها و سرمایه‌گذاری‌ «مطمئن» سرکوب می‌کنند.
اما چرا مدیران شرکت‌های بزرگ سلسله‌مراتبی این‌قدر ریسک‌گریز هستند؟ فرایندهای کنترل و مشوق‌های سازمانی به‌گونه‏ ای هستند که فعالانه، مدیران را از پذیرش ریسک دلسرد می‌کنند. در حالی که مدیران‌عامل باید هر سرمایه‌گذاری‌ را در یک بافتار بزرگ‌تر مورد ارزیابی قرار ‌دهند، مدیران سطوح پایین‌تر ناچارند برای هر سرمایه‌گذاری روی شغل خود قمار کنند حتی اگر شکست پروژه‌هایشان آن‌قدر کوچک باشد که نسبت به بزرگی کل شرکت به‌چشم نیاید.
مقاله حاضر تشریح می‌کند زیان‌گریزی چگونه اتفاق می‌افتد و تحلیلی در این باره به‌دست می‌دهد که نگرش‌های مدیران درباره سرمایه‌گذاری چه تاثیری در عمل دارد. پیشنهادهایی نیز برای تغییر در اقدام‌ها و سیستم‌ها ارائه می‌شود.