By Mark L. Frigo and Joel Litman1
نوشته: مارک فریگو و جول لیتمن
ترجمه: محسن وارثی
تنها چهار سال از ورود سهام شركت مشاوره‌ای اف.آر.سی به بازار بورس می‌گذرد، اما این مدت برای مدیرعامل شركت، كِنت چارلز، مانند یك عمر به‌نظر می‌رسد. این شركت در نخستین روزهای باشكوهِ سهامی‌شدن نمی‌توانست آن‌قدر رشد سریع داشته باشد كه جوابگوی تقاضای مشتریانش باشد؛ افراد مستعد و نخبه به ندای اختیار خرید سهام شركت لبیك گفته بودند و صاحبان سهام با خوشحالی شاهد افزایش ثروت خود، همگام با رشد قیمت سهام بودند.
اكنون پس از آن رشد ناگهانی حباب‌وار، قیمت سهام اف.آر.سی به هشتاد درصد بالاترین ارزشش افول كرده است. مزدبگیران بالقوه بیمناك‌اند و شركت، خود را در تنگنای شروط كمیسیون اوراق بهادار و بورس و قانون سربنزآكسلی احساس می‌كند. افزون بر این، كِنت از این نگران است كه فشار برای ارائه گزارش‌های فصلی به روابطش با مشتریان لطمه زند و … آیا گفتیم او از تماس‌های تلفنی تحلیل‌گران مالی متنفر است؟
با این همه، قیمت سهامِ اف.آر.سی رو به بهبود است و فرصت‌های به‌شدت وسوسه‌كننده‌ای در افق نمایان هستند كه تحقق آن‌ها نیازمند سرمایه هنگفتی است. مدیركل مالی اف.آر.سی معتقد است این فرصت‌ها می‌توانند رشدی معادل سی درصد در طول چندین سال بعدی در پی داشته باشند.
آیا اف.آر.سی باید سهامی عام بماند یا خاص شود؟ محاسن و معایب هر شِق كدامند؟ در این مقاله، چهار متخصص درباره این موردپژوهی خیالی نظر می‌دهند: تام كوپلند، رییس پیشین بخش مالی دانشگاه یو.سی.ال.اِی و مدیر مالی مانیتور گروپ؛ چان سو، بنیانگذار مشترك، مدیر عامل و رییس شركت اِیجنسی.كام؛ اِد نِزبام، مدیرعامل شركت گرنت ثورنتون و جان مولرن، رییس و مدیرعامل شركت زیگلر.